เพราะเคยลำบาก เผยเหตุผลของร้านอาหารสุดไวรัล ฝากโน้ตถึงลูกค้าที่สั่ง “ไข่เจียว”

ทำทุกวันนี้เพื่อแบ่งปัน เผยที่มาของแม่ค้าร้านอาหารสุดไวรัล ฝากกระดาษข้อความถึงลูกค้าประจำที่สั่งเมนู “ไข่เจียว” ชี้ไม่ใช่คนแรก บอกอยากเป็นคนดีที่ได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์

วันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2566 ผู้สื่อข่าวรายงานว่า กลายเป็นเรื่องราวดีๆ ที่ถูกแชร์ในโลกออนไลน์ เมื่อผู้ใช้บัญชีเฟซบุ๊ก JB Rattiya ได้โพสต์ภาพไข่เจียวที่สั่งจากร้านอาหารแห่งหนึ่งในออนไลน์ พร้อมระบุข้อความว่า เวลาคิดอะไรไม่ออก ชอบกินอะไรง่ายๆ เคยสั่งข้าวไข่ดาวร้านนี้ไป รอบนี้สั่งข้าวไข่เจียว ครั้งนี้มาพร้อมโน้ต ไปอุดหนุนหน่อยค่า ร้านเขาน่ารักมาก

โดยในโน้ตที่ทางร้านแนบมาให้นั้น มีข้อความเขียนว่า “อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ สามารถแจ้งทางร้านได้นะคะ ยินดีทำให้แบบไม่คิดเงินค่ะ ไม่ได้จะดูถูกอะไรนะคะ ด้วยความสัจจริง แต่กังวลว่า คุณลูกค้ากำลังเผชิญปัญหาอะไรรึเปล่า อยากให้รู้ว่า ไม่ได้สู้อยู่คนเดียวนะคะ ด้วยความห่วงใยจริงๆ ค่ะ”

ต่อมาทางแฟนเพจเฟซบุ๊ก PJKitchen & PJCoffee เป็นร้านดังกล่าว ก็ได้โพสต์ข้อความระบุว่า ด้วยความห่วงใยจริงๆ ค่ะ อยากให้รู้ว่าคุณลูกค้าไม่ได้ตัวคนเดียวนะคะ ยังมีเราที่อยากจะช่วยเยียวยาจิตใจคุณลูกค้าอยู่ค่ะ คุณลูกค้าท่านเดิม ที่ชอบสั่งข้าวเปล่า, น้ำเปล่า, ข้าวไข่ดาว 1 ฟอง, ข้าวไข่เจียว 1 ฟอง ส่งแถวซอยอินทามระ อย่าว่าเราอย่างนู้นอย่างนี้เลยนะคะ แต่เราอดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ ค่ะ มีไม่มากแต่อยากช่วย

ซื้อข้าวเปล่าแถมน้ำ ซื้อข้าวเปล่าแถมต้มจืด ซื้อข้าวเปล่าแถมกับข้าว เพราะเข้าใจว่าป่วย รึมีปัญหาทางด้านการเงิน คืออดเป็นห่วงไม่ได้ กลัวไม่อิ่ม ไม่ได้คิดจะดูถูก รึไม่รักษาน้ำใจคุณลูกค้าเลย แต่ตอนนี้คุณลูกค้าติดต่อเข้ามาแจ้งแล้ว ว่าชอบทานข้าวแบบนี้ กับพริกน้ำปลา ที่ทางร้านทำสดๆ ไปให้ ก็หายห่วงไปเลยค่ะ ที่คุณลูกค้าเป็นผู้มีชีวิตปกติค่ะ ขออภัยอีกครั้งนะคะ

ในโพสต์ต่อมา ทางร้านยังระบุอีกว่า มันมีที่มา ได้ไปเห็นข้อความที่หลายๆ ท่านแชร์กัน ก็อดจะพูดไม่ได้ ไม่ได้เป็นคนโลกสวย แต่ก็ไม่เคยมองใครในแง่ลบ บางท่านก็บอกว่าก็แค่ข้าวไข่ดาว ก็แค่ข้าวไข่เจียวธรรมดาๆ ก็กินประจำไม่เห็นจะมีอะไร ก็แค่สั่งข้าวเปล่า ขี้เกียจหุงข้าว อะไรต่างๆ นานา แม่ค้าคิดมาก เล่นใหญ่ไป

อยากจะบอกแบบนี้ ครั้งนึงสมัยแม่ค้าเป็นนักศึกษา ไปสมัครเป็นเด็กเสิร์ฟร้านหมูกระทะ แต่เค้าให้ไปเป็นเด็กยกเตาแทน ค่าจ้างเดือนละ 2 พันกว่าบาท หลังเลิกเรียนทุกวัน กว่าจะเรียนจบ 3.5 ปีครึ่ง พูดตอนนี้มันก็เหมือนจะง่าย แต่ความเป็นจริงไม่เคยง่ายเลย ช่วงพักเบรก ตอนเรียน ไปรับจ้างซักผ้ารีดผ้าอาจารย์ รับทำวิจัยเพื่อน ทำการบ้านให้เพื่อน เสร็จจากมหาลัย เปลี่ยนชุดมาสวมชุดพนักงาน ยกเตาร้อนๆ เที่ยงคืนเลิกงาน รับขัดกระทะไหม้ๆ ดำๆ ใบละ 1 บาท จนถึงตีหนึ่งกว่า

อาหารที่ได้กินประทังตัวเองสมัยนั้นก็คือ เศษเนื้อสัตว์ไหม้ๆ ที่ติดอยู่กับกระทะไหม้ๆ ที่เอาไปขัด และเศษผักกับโครงไก่เปื่อยๆ ที่อยู่ในหม้อน้ำซุป ที่ผสม ขี้เถ้า รึอะไรต่อมิอะไร ที่คุณลูกค้าแอบยัดใส่หม้อน้ำซุป เวลาทานเหลือ เพื่อไม่ให้ถูกปรับ เด็กเสิร์ฟก็จะมาจ้วงลงในหม้อใหญ่หลังครัว ทำแบบนี้ทุกวัน พอขัดกระทะเสร็จ ประมาณตี 2 หอพักนักศึกษาเข้าไม่ได้ ก็จะเอาหนังสือการบ้านมานั่งอ่าน นั่งทำตรงตีนบันไดสะพานลอยนวมินทร์ 95 จนกว่าจะเช้าหอเปิด กลับไปอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน

ใช้เวลานอนบนรถตู้ กับช่วงก่อนอาจารย์เข้าสอนในการนอนหลับ ทำแบบนี้จนเรียนจบ เงินเดือนสุดท้ายตอนทำงานติดลบ 1 พันกว่าบาท เนื่องจากปี 4 เรียนหนัก ต้องลาบ่อย โดนหักจนติดลบ ชีวิตยิ่งต้องประหยัด ไม่อยากรบกวนที่บ้านแม้แต่บาทเดียว เพราะอยากภูมิใจในตัวเอง ว่าสามารถส่งตัวเองเรียน 100% และมีเงินส่งที่บ้าน ตั้งแต่ยังเรียนอยู่ทุกเดือน โดยที่บ้านไม่เคยรู้ว่าใช้ชีวิตยังไงมา และที่สำคัญไม่เคยไปขอใครกิน

จนทุกวันนี้ พอเริ่มมีก็อยากแบ่งปัน ไม่ใช่แค่เคสนี้ เรามีให้ทุกวัน เพียงไม่เคยบอก ไม่ได้มีคนแชร์ เราใช้หัวใจเรานี่แหละสัมผัสเอา ไม่มีใครร้องขอ ไม่ได้ให้เพราะเป็นคนดีอะไร เราอยากให้เพราะอยากให้ ให้ โดยไม่จำเป็นต้องคิดว่าเค้าจะเดือดร้อนจริงๆ ให้แค่คิดว่ามันเหมาะสมตามโอกาสและเวลา ที่สำคัญ มันคือการให้ ที่ต้องไม่ทำให้ตัวเองลำบาก เพราะเรารู้ไงว่าตอนไม่มีกินมันเป็นยังไง ก็เท่านั้นเองค่ะ ไม่ต้องรอให้เค้าขอ เราก็ให้เองค่ะเมื่อมีโอกาส

ทั้งนี้ยังบอกอีกว่า เราไม่รู้นะว่าในสังคมปัจจุบันนี้คนเป็นอะไรกันหมด เพราะเติบโตมาไม่เหมือนกัน ทำไมการจะเป็นคนมีน้ำใจ มันดูเป็นเรื่องยากกันจัง แต่ครอบครัวเราสอนเรามาแบบนี้ สอนให้มีน้ำใจ สอนให้รู้จักแบ่งปัน สอนไม่ให้ด้อยค่าคนอื่น เอาใจเขามาใส่ใจเรา เราจะพูดเสมอว่าเราไม่ใช่คนดีอะไร แต่ก็ไม่เคยทำอะไรเพื่อผลประโยชน์แอบแฝง รึเอาเปรียบคดโกงใคร

ลูกค้าท่านนี้ก็ไม่ใช่คนแรก และไม่ใช่แค่ทำให้คุณลูกค้า เราทำให้หมด ตามจังหวะและโอกาสของตัวเอง เพียงแต่ไม่เป็นข่าว ทำมาตั้งแต่อยู่ต่างจังหวัด จนมาเติบโตที่ กทม. ชีวิตเราเคยขึ้นสูงสุด และลงต่ำสุด มันทำให้รู้ว่าทุกอย่างมันไม่มีอะไรแน่นอน อะไรก็เกิดขึ้นได้ ความตายก็อยู่แค่เอื้อม เพราะฉะนั้นเวลาที่เหลืออยู่คือการสะสมความดี เพราะต่อให้รวยแค่ไหนตายไป ก็เอาไปไม่ได้สักอย่าง แต่ความดีนี่สิที่จะทำให้เราช่วยสอนคนรุ่นหลังได้ สอนลูกหลานได้ ตายไปก็ยังมีคนคิดถึง ไม่ใช่สาปแช่งก่นด่าตามหลัง

ไวรัลที่เกิดขึ้น มันก็เป็นเรื่องปกติ ที่เราทำทุกวัน เราไม่ได้มีมากที่จะให้ไปทุกคน รึทำอะไรไปให้โดยพลการ เพราะเราก็ไม่รู้ว่าคุณลูกค้าทานอะไรได้ รึไม่ได้ นับถือศาสนาอะไร แพ้อะไร เพราะรอบที่แล้วเราแถมต้มจืดไป แต่ไม่ทราบ Feedback อะไรจากคุณลูกค้า (และมาทราบทีหลังว่าคุณลูกค้าไม่ได้รับจากการคุยเมื่อวานนี้) จึงได้เขียนกระดาษแผ่นน้อยไป เพราะรู้สึกตามที่เขียนจริงๆ

เราไม่เคยอยากเป็นข่าวรึต้องการรับอะไรตอบแทนจากสังคม ทั้งที่มีรายการทีวีติดต่อมา เราก็ปฏิเสธเราก็แค่อยากเป็นเรา เป็นส่วนเล็กๆพลังเล็กๆ ที่พร้อมยื่นมือ ไปช่วยเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ตามกำลังของตัวเอง แล้วเราทำผิดอะไร เมื่อผู้รับสัมผัสได้ในสิ่งที่เราตั้งใจสื่อ ตั้งใจบอก และแชร์มันลงไปในโลกโซเชียล

แต่สิ่งที่เราได้รับกลับมา ถึงแม้มันจะเป็นส่วนน้อยนิด และตัดมาให้ดูไม่กี่คน (เพราะบางข้อความก็หยาบคายเกินไป) แต่มันก็ทำให้เรารู้สึกนอยด์ แบบนอยด์มากๆ ออเดอร์ที่สั่งเข้ามา บางออเดอร์ก็ประชดประชัน แขวะบ้างอะไรบ้าง เอาความรู้สึกเราไปล้อเล่น คือเราไม่ใช่ขอทาน เราเอาแรงงานและหัวใจของเราแลกมันมา

เราจึงจำเป็นต้องปิดรับออเดอร์ออนไลน์ในวันนี้เป็นช่วงใหญ่และยาวนาน เรารู้สึกหมดกำลังใจ เรารู้ว่าไม่สามารถห้ามความคิดใครได้ เราควบคุมคำแย่ๆ พวกนี้ไม่ได้ แต่แค่เราไม่เข้าใจ ว่าทำไมต้องเป็นเรา เราไม่รู้ว่าคนอื่นจะเติบโตมาแบบไหน แต่เราเติบโตมาแบบนี้ “คุณค่าของความเป็นคนมันสำคัญกว่าผลประโยชน์”

ขอบคุณค่ะ พรุ่งนี้ฉันก็จะเป็นฉันคนเดิม คนที่พร้อมส่งพลังบวกและรักในงานที่ตัวเองทำ และจะทำมันต่อไปด้วยหัวใจที่ซื่อสัตย์ คุณลูกค้าและคนที่เชื่อใจฉันเท่านั้นที่จะสัมผัสมันได้ ส่วนอื่นหลังจากนี้ก็ไม่ใช่ปัญหาของเราอีกต่อไป.